The contemporary morphology of Wielki Śnieżny Kocioł in the western part of the Karkonosze is the combined result of glacial erosional processes in the Pleistocene and rock slope development in the Holocene. Extensive coalescing scree cones occur below the west- and north-facing sections of the headwall, which are incised by a number of fracturecontrolled ravines. Detailed geomorphological mapping of cones, aided by interpretation of successive ortophotomaps and a LIDAR-derived digital terrain model, has allowed us to identify traces of at least 25 debris flows of different ages. In some cases, lateral ridges are overlain, or even buried, by rockfall-derived boulders, indicating concurrent occurrence of both processes in the latest Holocene. Alluviation is evident in the innermost part of the cirque, whereas more outer talus cones are to a large extent vegetated, and their form is largely inherited.
Współczesna rzeźba Wielkiego Śnieżnego Kotła w zachodnich Karkonoszach jest połączonym efektem erozji glacjalnej w plejstocenie i rozwoju stoków skalnych w holocenie. Poniżej ścian kotła o ekspozycji północnej i zachodniej, rozciętych licznymi rynnami korazyjnymi w strefach silnego spękania granitu, występują rozległe, zazębiające się stożki usypiskowe. Szczegółowe kartowanie geomorfologiczne stożków, wspomagane interpretacją kolejnych ortofotomap i numerycznego modelu wysokości pochodzącego ze skaningu laserowego (LIDAR) pozwoliło na identyfikację przynajmniej 25 torów spływów gruzowych różnego wieku. W niektórych przypadkach wały boczne są przykryte, a nawet pogrzebane, przez bloki i głazy pochodzące z odpadania i obrywów. Wskazuje to na współwystępowanie obu procesów w najmłodszym holocenie. Aluwiacja stożków jest czytelna w wewnętrznej części kotła, natomiast stożki zewnętrzne są w znacznym stopniu skolonizowane przez roślinność, a ich forma jest przeważnie odziedziczona.