The article presents morphologic and morphometric characteristics of the region of Śnieżne Kotły glacial cirques located in the western part of the Karkonosze Mts. (Sudetes). They have been derived from topographic and geologic maps, 10x10 m diameter DEM and relief map generated from LIDAR model. All measurements and calculations was made in the freeware GIS computer package MICRODEM. Comparison of a DEM showing the presentday relief with a DEM of reconstructed pre-glacial relief allowed to calculate the volume of glacial cirques and moraine accumulation. An analysis of cartographic and digital sources shows that glaciation of the Śnieżne Kotły region occurred in the three main phases. In the oldest and younger phase glacial tongues reached altitudes 920 and 975 m a.s.l. respectively, and during the youngest one - 1150 m a.s.l. As inferred from the occurrence of recession moraines situated on the bottom of the Wielki Śnieżny Kocioł 5 individual stages of deglaciation characterized the youngest phase of glaciation exist. At this time, in the Mały Śnieżny Kocioł a small rock glacier developed on the bottom of cirque. The results of moraine volume calculations suggest that periods of large material accumulation took place during the youngest phase of glaciation. Probably at this times more favourable environmental conditions occurred to enhance processes of intensive supply of rocky material from the cirque walls and bottoms. As an effect of glacial erosion, preglacial slopes in the zone of glacial cirques were lowered by about 90 m. Comparing to the results of investigations conducted in the mountains of Scandinavian Peninsula and in the Alps, the magnitude of glacial erosion in the Karkonosze Mts. May be estimated as 0.1 to 1 mm/year.
W pracy scharakteryzowano pod względem morfologicznym i morfometrycznym kary polodowcowe Śnieżnych Kotłów w Zachodnich Karkonoszach. Wykorzystano w tym celu mapy topograficzne, geologiczne, numeryczny model wysokościowy o rozdzielczości 10 m opracowany na podstawie mapy topograficznej w skali 1:10000, oraz mapę reliefu wygenerowaną z modelu LIDAR o rozdzielczości 3 m. Pomiary i obliczenia wykonano w programie MICRODEM. Porównanie modeli wysokościowych prezentujących aktualną i preglacjalną rzeźbę pozwoliło na określenie kubatury karów i moren. Analiza materiałów źródłowych oraz modeli cyfrowych wskazuje, że zlodowacenie Śnieżnych Kotłów przebiegało w trzech zasadniczych fazach. W fazie najstarszej i młodszej jęzory lodowcowe spływały odpowiednio do 920 i 975 m n.p.m., a w najmłodszej do 1150 m n.p.m. Najmłodsza faza zlodowacenia przebiegała w 5 etapach, którym odpowiada 5 ciągów moren recesyjnych położonych na dnie w Wielkiego Kotła Śnieżnego. W Małym Kotle Śnieżnym w okresie przed ostateczną deglacjacją istniał przypuszczalnie niewielki lodowiec gruzowy. Wyniki obliczeń objętości moren wskazują, że największa akumulacja przypadła na najmłodszą fazę zlodowacenia. Na tej podstawie można sądzić, że w fazie tej wystąpiły najkorzystniejsze warunki dla rozwoju intensywnej dostawy materiału ze ścian skalnych i den karów. W efekcie działania erozji glacjalnej pierwotna powierzchnia stokowa uległa w strefie karów obniżeniu o 90 m. Poprzez analogię do badań wielkości erozji glacjalnej w górach Półwyspu Skandynawskiego i w Alpach można wnioskować, że tempo plejstoceńskiej erozji glacjalnej w Karkonoszach zawiera się w przedziale od 0,1 do 1 mm/rok.