W artykule wykazano, że Karkonosze charakteryzują się największą w skali kontynentalnej części Europy frekwencją dni z mgłą. Czyni to Karkonosze obszarem najbardziej predyspono-wa-nym do znaczącej, potencjalnej roli mgły w całkowitym przychodzie wody i depozycji za-nieczyszczeń. Wskazano na: warunki cyrkulacyjne, odległość od źródła pary wodnej, wysokość bezwzględną i względną, ekspozycję, formę terenu i położenie w jej obrębie, rozległość masywu górskiego i położenie w obrębie całego pasma górskiego, jako najważniejsze czynniki, które różnicują notowaną liczbę dni z mgłą w poszczególnych masywach górskich Europy. Udokumentowano, że wysokość na której notuje się największą frekwencję mgły (>250 dni w roku) jest inna w różnych regionach Europy i zmienia się od 1100 m n.p.m. na terenie hercyńskiego Średniogórza Europejskiego do 3000 m n.p.m. w Alpach. Wyróżniono trzy podsta-wowe typy rocznego przebiegu liczby dni z mgłą w roku, które przypisano konkretnym przed-ziałom wysokościowym. Aby określić tempo transformacji (odwadniania) mas oceanicznych przeanalizowano zmiany w notowanej frekwencji dni z mgłą, w wybranych stacjach, wzdłuż profilu W-E przechodzącego przez Sudety.